Sorry, hé

Ik kreeg een therapeutische ontlastmail van een collega. Met de term ontlastmail probeer ik beleefd aan te geven dat het om een redelijk frontale scheldpartij ging. Met therapeutisch bedoel ik dat de man in kwestie vooral de bedoeling had zijn hart te luchten en verlost te raken van een heleboel negatieve gevoelens. Voor die oefening had hij mij de functie van pispaal toebedeeld, en moest ik bereid zijn de omschrijving ‘luie arrogante klootzak’ te omhelzen. Of ik die rol van pispaal verdiend had, of die elektronische woede-uitbarsting terecht was, en of die vleiende woorden effectief van toepassing waren, wil ik hier in het midden laten.

E-mail is totaal ongeschikt is om conflicten uit te vechten, ruzies te voeren, laat staan gevoelens van boosheid te ventileren. Voor je het weet ontaardt het in een loopgravenoorlog van verwijten op verwijten. Stukjes tekst die herkauwd worden en terug uitgespuwd. Elk fout woord is een boomerang. Beter het face to face te doen, met open vizier. Dan heb je ook de onmiddellijke reactie, de ironie, de relativering: ‘zie ons hier eens onnozel doen’.

Zo’n mailoorlogje kan een eigen leven gaan leiden. Stel dat het doorgezonden wordt naar anderen… voor je het weet kan de hele wereld meegenieten van je verbale esbattementen. Dit terzijde.


Het merkwaardigste aan de verwijttactiek van mijn collega was het veelvuldige gebruik van de uitdrukking ‘Sorry hé’. Alsof hij zich moest verontschuldigen voor de scheldwoorden die hij naar mijn hoofd slingerde. Bij nader inzien wordt die ‘sorry hé’ door veel mensen gebruikt bij het ruziemaken.

‘Sorry hé, maar ik pik het niet langer.’

‘Sorry hé, maar jouw gezeur hangt mij al lang mijn voeten uit.’

‘Sorry hé, maar die moeder van jou is een echt kreng, en je gaat meer en meer op haar lijken. Sorry hé.’

Waarom doen mensen dat? Bieden ze oprecht hun excuses aan voor de onaardigheden die ze vertellen? Vragen ze hun belaagde slachtoffer echt om het hen niet (al te) kwalijk te nemen? Of anticperen ze al op het moment waarop ze het gaan moeten bijleggen en ze zich zullen moeten excuseren om de verstoorde relatie te herstellen?

Ik probeer die ‘Sorry hé’ te parafraseren.


‘Je moet het me niet kwalijk nemen dat ik het zeg zoals ik het meen, maar ik pik het niet langer. Wees dus niet boos, of verongelijkt, of ongelukkig. Je had het moeten zien aankomen. Ik weet dat het pijn doet, en dat vind ik spijtig, maar het moet gezegd worden. Neem het maar zoals het is. Ik hoop dat de slag niet te hard aankomt. Je gaat mij moeten excuseren, maar het kan echt niet anders.’

‘Deal with it.’

Als je het zo bekijkt is het een heel zachtaardige manier van schelden en pijn doen. Beetje schijterig ook.

Dialoguer à l’Africaine

Monsieur Dieudonné, est-ce que je peux utiliser votre ordinateur?
Vous voulez faire quoi, Monsieur Jan?
J’ai besoin d’acces à l’internet.
Je vous prète mon ordinateur, monsieur Jan. Il est gros comme un hippotame et lent comme un lion paresseux.
C’est pas grave, Dieudonné. Merci pour l’ulilisation. Je vois que c’est un HP 630.
Non monsieur Jan, on appelle ça un ordinateur de brousse.

Est-ce que vous avez des enfants, Monsieur Jan?
Oui, Madame Marceline. Un garçon et une fille.
Comment s’appellent-ils?
Pauline et Joseph, Marceline.
Ce sont des noms Français. On pensait que vous êtes Hollandais.
Non, Marceline, je suis Flamand. Et parce que je m’appelle Flamend, je suis un bon Belge.
Je ne comprends pas, Monsieur Jan.
Moi non plus, Marceline.
Vive la Belgique.
Vive le Bénin.

Monsieur Jan?
Oui, Singla.
Je veux devenir votre fils.
Mais tu es un homme de quarante ans. Pourquoi?
Je veux un ordinateur.
Heu?
Tous le blancs donnent un ordinateur à leur fils.
Ah bon?

Monsieur Jan?
Oui, Félicité?
Je veux vous marier!
Pourquoi, Félicité?
Je veux quitter le Togo et vivre avec vous à Bruxelles.
Mon épouse ne sera pas d’accord.
Ce n’est pas grave, monsieur Jan. Je ne suis pas jalouse.

Madame?
Monsieur!
Madame, je veux vous féliciter pour votre hotel. C’est sans doute le meilleur hotel de Bénin.
Merci, Monsieur. Mais, vous allez dire mais.
Oui. Est ce que vous avec du papier de toilette?
Euh, non.
Pardon?
Non, les gens apportent leur propre papier de toilette.
Et si, par hasard, un de vos clients n’était pas au courant de cette coutume?
Une chemise, monsieur, ou les pages d’un livre. Ou la main.
Vous plaisantez, Madame.
Pas du tout, Monsieur.
Et quand votre client a une diarree virulente?
Dans ce cas-là monsieur, je vous prète quelques pages de mon rouleau personnel.
Vous êtes une grande humanitaire, Madame!